درباره اسم موسسه

اگر «نــور» را ببینی دیگر فقط به تماشای آن می نشینی و مجالی برای پرسیدن نداری! آری ، وقتی به «نور وجودِ خود»  نگاه میکنی ، می یابی که در «ساحت حضور» کلمات محو میشوند؛ زبان خاموش میشود و «چشم دل» روشن می‌شود ؛ می‌یابی که این «بودنِ»  تو «محفل اُنس با حق»  است،  و «چشم دلت» محتاج «عبادت» است برای «نگاهِ به حق» ؛ آری! در آن ساحت که «حقایقِ حضوری» تجلّی میکنند، جای «نگاه کردن» است، نه جای «سؤال کردن»! 

در«ساحت حضور» زبان سکوت میکند، چون «مفاهیم حصولی»، نورِ«حقایقِ حضوری» را به حجاب می‌برند؛ مِثل آنکه بخواهی «نـور» را با زبانت ببینی و نشان دهی! آری! زبان تنها کمک میکند که «مفهوم آب» را بدانی، ولی برای تشنگی و عطشِ جانت باید به «حضور آب» برسی؛ چون «کامِ عطشان جان» با «چشیدنِ» «حقیقتِ خارجی آب» سیراب میشود ، نه با «خواندن و شنیدنِ» «نامِ آب»!! و «آب» مَثَلِ همان حقیقتی است که تو «حیاتِ ابدی» از او می‌یابی؛

وقتی در«ساحت حضور» وارد شوی، «حیات خویش» را در بی‌کرانه‌ی هستی می‌یابی، ناگاه به خود می‌آیی که فراتر از حروف و مفاهیمِ مرده، «نور خدا» را «تازه و زنده» در خویش یافته‌ای ، و آنگاه است که از «اُنس با خدا» ، زندگی «زنده» میشود.

 سال‌ها باید انسان تلاش کند تا «خدا» را پیدا کند و پس از آن تا آخر عمر سعی کند «با او» باشد. «عالی‌ترین ثمره‌ی زندگی» این است که انسان بتواند خدا را پیدا کند و برای همیشه با خدا باشد. بعضى‏ها تصور مى‏کنند که سیمان درست کردن و آن را به دیوار کشیدن کار است اما «لا إله إلاّ اللّه»گفتن کار نیست! آیا قلب انسان با گفتن «لا إله إلاّ اللّه» بیشتر صعود مى‏کند یا با «نگاه‌کردن به ظاهر تجملی خانه» ؟!

  لذّت‌بردن از آن ظاهرِ تجملی در واقع سیراب‌کردن بُعد خیالى انسان است در حالی‌که آن خیالات پس از مدتى مى‏روند، چون «جنسِ خیال» ، «رفتن» است و فناء.

 اما کسى که «لا إله إلاّ اللّه» مى‏گوید در واقع قلبش را با نظر به توحید، سیراب کرده است، زیرا «جنسِ قلب»، «ماندن» است و بقاء.

 افسوس که «انسانِ عمل زده» از آنچه که باید باز نماند، باز مى ‏ماند و «آدمیّتِ خود» را فراموش می ‏کند و باز هم به دنبالِ یافتنِ کارهاى بیهوده است.

 اسلامِ عزیز تأکید دارد نگاه ما به زندگی طوری نباشد که ما را از «اصلاحِ آخرتمان» باز دارد ؛ پس «روحیه‌ی خودنمایی» را فرو گذاریم و «آنچه را که برعهده‏مان نیست» رها کنیم. این است راهِ پیشه‌کردنِ «زندگیِ روحانی» در این دنیای فانی.                                               

«والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته»